Κάποτε υπήρχε ένας Ιταλός, έφυγε αθόρυβα, είπανε ο ιός. Σχεδίαζε, ζωγράφιζε, έχτιζε και ταίριαζε γραμμές, όλες απ’ το ίδιο σημείο εκκίνησης, πάντοτε εν αρχή φανταστικές, δικές του μα όχι για’ κείνον, κοντά η μιά με την άλλη σαν όσα κι όσους επιθυμούσε να ταιριάξει, να δημιουργεί το χώρο ήθελε για τα ανάμεσα τους, να τον εγκλωβίσει, να κρατήσει όλα όσα έβλεπε και τα ‘νιωθε πως από πάντοτε μοιάζουν να ήθελαν κι ας μην το ξέρουν, να σμίξουν μα να μην βρίσκουν χώρο να σταθούν, να ενωθούν, να μπολιαστούν το ένα με το άλλο, χρόνος σαν να μην μπορεί πια να τα πιάνει. Ωσάν προφήτης αν και μάλλον άφιλτρος, απλός κι αληθινός, yet another one απλά ρομαντικός, τα ήξερε όλα αυτά και γνώριζε, για αυτούς τους δυο και όποιους άλλους, εκεί, ολούθε μα κι εδώ, το καταλάβαινε μέσα του βαθιά πόσο μάταιο είναι ρε γαμώτη πάντα αυτό, να θες να κρατήσεις το χώρο ξέχωρα από το χρόνο, έλξεις που οι ενώσεις τους θα καταρρεύσουν όσο χαλαρώνουν οι δεσμοί τους, χρόνο μ’ απόσταση κι απόσταση με χρόνο, άτομο με άτομο που εισχωρεί ανάμεσα κι φέρνει νέα στοιχεία, καινούργιες δυναμικές, αλλιώτικες δομές. Κάτι καινούργιο πάντως, διαφορετικό, μα δυστυχως αταίριαστο σίγουρα για αυτούς τους δυο. oh well και τι να κάμεις; καλό σου δρόμο μεσιέ Βιτόριο, επόμενα σε λόγου σου κι έμας καλή καρδιά.
Ακατόρθωτο όσο κι αν επιμένεις, τι πας να χώρεσεις, δεν κοιτάς; δεν μπορείς αφού να ταιριάξεις κάτι παράταιρο σαν είναι, κάνεις εκπτώσεις, αρνείσαι να αφεθείς γιατί ξέρεις πως κανένα μέρος δεν έχεις στα αλήθεια να σταθείς, μια ανάσα ή δύο να πάρεις και πόσες να αφήσεις; λες και δεν ξέρεις πια το πως και πρέπει κι αυτές να τις μετράς, καθώς το νιώθεις, ανώφελο δεν είναι να βάζεις με το ζόρι καζανάκια εκεί που δεν ανήκουν; Βάσανο μοιάζει, μια ταραχή, καμία συμμετρία, μονάχα λογική, μια αηδία, ούτε καν ντεμέκ κουλτούρα τάχα μου απο άποψη κι αυτή. Μια σκέτη σπατάλη χώρου είσαι ρε ‘συ. Αν το ‘βλεπε ο μεσιές στο φεύγα του απάνω, θα το ‘θελε για μάθημα έτσι λιγάκι να σε ‘παιρνε μαζί.
Χίλιες φορές νεροσωλήνα από παρατημένο πρώην κρουαζιεροπλοιο που εκτελεί χρέη φερυ λοβ μποουτ σαν ποινη ρε θείο, παρά τούτο το πράμα! Τι είναι αυτή η σιδερένια παπαριά που μας κότσαρες από πίσω;
kazanakia 