Κάποια ή κάποιος σύντροφος της ορθόδοξης και παλαιάς κοπής, μπουτονικής πτέρυγας, αντιστέκεται κλασικά, against all odds, κλείνοντας τα αυτιά του στις Σειρήνες της μοντερνίλας κι επιλέγει, τολμά να επιμένει πιστός θεματοφύλακας των παραδόσεων που μάθαμε από παλιά, σκύλος, φύλακας των καζανακιων που αγαπήσαμε από μικρά παιδιά κρατώντας το σπασμένο φιλαράκι του, αφήνοντας το να ζήσει, να αναπνεύσει, να μας ταξιδέψει.
Σε έναν digitized κόσμο όπου τα πάντα αντικαθίστανται από ατσάλινους σωλήνες, επιτοίχια φομπιζού μπουτόν και likes στο βωμό μιας εικόνας που μετράει καρδούλες ενώ σου στέλνει φιλάκια πάντα με ντάκφεης, κάποιο είδωλο αφήνει τούτο το μηχανάκι να ρίχνει ασταμάτητα νερό, σαν πυροσβέστης με τη μάνικα που καπνίζει ενώ αποχαιρετά ένα δέντρο που φλέγεται, ξεπλένοντας αμαρτίες, λάθη, μπίχλα, πάθη και ότι άλλα κουβαλά ο καθένας απάνω του, φέρνοντας τον ήχο της θάλασσας σε όσους μπορούν να τον ακούσουν, κοχύλι στα αυτιά μας, δροσιά στα μυαλά μας.
Σαν άλλος Τόργκελε, κλείνει τα αυτιά του και προσφέρει το κάτι παραπάνω και όσοι απέμειναν ρομαντικοί δεν μπορούν παρά να μην αναγνωρίσουν το μεγαλείο όσων επιμένουν σπασμένοι να προσφέρουν τα δέοντα, τις πιο κατάλληλες πάντα στιγμές. Αριστεία κι εμετική μετριότητα σας γράφουμε στα αρχίδια μας, εμείς θα μείνουμε εδώ χάμω, στο πάτο του βαρελιού, μόνοι με όσους απέτυχαν παταγωδώς, με όσους τερμάτισαν το fail και το ‘σπρωξαν στα κόκκινα αφήνοντας σπασμένα καζανάκια κι οδηγώντας δίχρονα μηχανάκια, ξοδεύοντας τους πολύτιμους πόρους σας, σπρώχνοντας το σύστημα πιότερο προς το γλυκό τέλος του. Άλλωστε το βαρέλι αδειάζει πιο γρήγορα σαν τρυπήσει απ’ το πάτο παρά με το στανιό από τη κάνουλα
kazanakia 